Είναι εύκολο να δηλώνει κανείς κατά του ρατσισμού. Όμως αυτό δεν σημαίνει απλά να μη φέρεται ρατσιστικά, αλλά να κατακρίνει, να καταγγέλλει και όπου μπορεί να αποτρέπει τέτοιες συμπεριφορές. Χρειάζεται δημόσια κατακραυγή για ανάλογα περιστατικά και δράσεις.

http://orangespotters.blogspot.gr/2013/01/11414.html

Αν τυχόν πέσει στην αντίληψη μας ένα περιστατικό βιασμού ή κάτι εξίσου ακραίο, θα καταγγείλουμε το φαινόμενο. Ανάλογη πρέπει να είναι και η συμπεριφορά μας όταν πέσει στην αντίληψή μας ένα περιστατικό ρατσισμού. Νομίζω ότι αυτή είναι μια λεπτή διαφορά του να είναι κάποιος/-α κατά του ρατσισμού και του να είναι πραγματικός/-η αντιρατσιστής/-τρια.

• Konstantina Tsakou

Νομίζω πως αρχικά πρέπει να γίνει ένας διαχωρισμός στην έννοια του μετανάστη. Γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες ρατσιστικών συμπεριφορών, μόνο προς μετανάστες συγκεκριμένων εθνικοτήτων. Μετανάστης μπορεί να είναι και ένας γερμανός ή ένας αμερικάνος ωστόσο εκεί δεν συναντάμε τέτοιου είδους συμπεριφορές. Νομίζω ότι το πρόβλημα ξεκινά από τον αυτοπροσδιορισμό του Δυτικού πολιτισμού ως ανώτερου έναντι οποιουδήποτε άλλου. Ο Δυτικός κόσμος έχει καταφέρει να διαχωρίσει τους πολιτισμούς σε υψηλής και χαμηλής ανάπτυξης θέτοντας ως μέτρο σύγκρισης τον εαυτό του. Προφανώς η εκπαίδευση είναι η λύση, ωστόσο μια τέτοιου είδους εκπαίδευση πρέπει να είναι εστιασμένη στην ανάλυση του πυρήνα της διαφορετικότητας. Δηλαδή, ο άλλος, ο ξένος, ο μετανάστης, δεν είναι διαφορετικός ως προς τα χρηστά ήθη, τα κοινός αποδεκτά, τα καθιερωμένα, είναι διαφορετικός όπως και εγώ είμαι διαφορετικός. Η εκπαίδευση χρειάζεται να εντοπίζει την διαφορετικότητα ακόμα και στους κόλπους του ίδιου του πολιτισμού που την παρέχει. Εν ολίγοις η εκπαίδευση οφείλει να εστιάζει στην διαφορετικότητα όχι με αξιολογικά κριτήρια αλλά με την πρόσθεση της κατανόηση των άλλων αλλά και της κατανόησης του ίδιου μας του πολιτισμού και κυρίως του εαυτού μας.

• Pinelopi Kolokotsa

Η ιδέα του έθνους κράτους προβλήθηκε ως πρότυπο συστήματος πολιτικής οργάνωσης τους τελευταίους αιώνες. Το έθνος έπρεπε να συμπίπτει με το κράτος. Αυτή η αξίωση ήταν η βάση των εθνικών κινημάτων που αναπτύχθηκαν σε πολλές χώρες της Ευρώπης, προπάντων στα πολυεθνικά κράτη, με αποκορύφωμα την «άνοιξη των λαών». Προϋπόθεση για τη δημιουργία, ή έστω για τη διατήρηση και την ενίσχυση ενός εθνικού κράτους ήταν η καλλιέργεια της εθνικής συνείδησης. Ήταν ο νέος ισχυρός δεσμός συνοχής ανάμεσα στους πολίτες, που δημιουργούσε αίσθημα ασφάλειας και αλληλεγγύης. Στα πλαίσια αυτά ο ξένος και ο διαφορετικός αποτελεί εχθρό της συνοχής του έθνους και ως τέτοιος πρέπει είτε να αποβληθεί είτε να αφομοιωθεί. Ο ρόλος της εκπαίδευσης στη δημιουργία εθνικής συνείδησης είναι καθοριστικός. Η εκπαίδευση εκ τούτου μπορεί να αποτελέσει έναν από τους μηχανισμούς για τη δημιουργία των προϋποθέσεων αποδοχής του διαφορετικού.

http://www.archive.gr/news.php?readmore=225

• Vasiliki Kotsana

Πιστεύω ότι δεν είναι μόνο η εκπαίδευση. Έχει να κάνει με τη προσωπική προσπάθεια του καθενός να αποδεχτεί το διαφορετικό ως στοιχείο της καθημερινότητάς του.
Τα παιδιά, ως μαθητές, ξέρουν τι θα ακούσουν στο σχολείο. Δεν περιμένουν να μάθουν από κανέναν το σωστό τρόπο συμπεριφοράς και τους λόγους που πρέπει να ενισχύεται. Θεωρώ ότι αυτά, που ακόμα και οι ιδανικοί εκπαιδευτικοί μπορούν να τους περάσουν, ήδη τα γνωρίζουν και κάπου μέσα τους μπορούν και τα αντιλαμβάνονται.
Παρόλα αυτά, τα σημερινά παιδιά δεν μαθαίνουν να συμβιώνουν, να δείχνουν αλληλεγγύη, να προσπαθούν για πανανθρώπινες αξίες (όπως η ισότητα ή η ελευθερία) και την επικράτησή τους.
Δεν νομίζω πώς δεν επαρκούν οι γνώσεις τους σε αυτά τα θέματα. Πιστεύω ότι έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους και την ελπίδα τους σε αυτές τις αξίες.

Το πώς θα επανακτήσουν τη χαμένη ελπίδα.... αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να απαντήσω.. γιατί ισχύει και πραγματοποιείται με διαφορετικό τρόπο για τον καθένα. Και καθένας πρέπει να το βιώσει μόνος του.

• Maria Papastavrou

Θα απαντήσω με μία φράση από το βίντεο ...θα έπρεπε τουλάχιστον να φέρεστε αξιοπρεπώς . Γι΄αυτό δεν αποδέχονται τους μετανάστες, γιατί σύμφωνα με αυτούς δε φέρονται αξιοπρεπώς. Αξιοπρέπεια με την ευρύτερη έννοια: Να ντύνεστε όπως εμείς, να συμπεριφέρεστε όπως εμείς, να μιλάτε όπως εμείς, να γίνετε άσπροι όπως εμείς. Αυτή είναι αξιοπρέπεια που πλησιάζει τα όρια του παραλογισμού. Ξεχνούν ότι κάθε Έλληνας έχει στην οικογένειά του ένα μετανάστη.
Ξένος ήμουνα κι εγώ πριν γίνω αφεντικό πριν χτίσω και φτιαχτώ πριν μάθω να ξεχνώ. Ξένος ήμουνα αλλά εσύ είσαι ο ξένος πια και δίπλα μου όπως ζεις τη μέρα μου ενοχλείς

https://www.youtube.com/watch?v=2K3oo01teCo

Η εκπαίδευση είναι μια λύση, αλλά με εκπαιδευτικούς χωρίς προκαταλήψεις και στερεότυπα. Εκπαιδευτικούς με ορίζοντες ανοιχτούς προς κάθε κατεύθυνση.

• Christina Rompola

θέμα παιδείας αλλά και ατομικής δράσης όταν κάτι συμβεί και μπορούμε να το διαχειριστούμε απλά παίρνουμε θέση!! δεν αφήνουμε τους ρατσιστές να κάνουν ότι θέλουν σε δημόσιο χώρο. εφόσον είναι ασφαλές αναδεικνύουμε το θέμα επί τόπου ή ενημερώνουμε τις αρχές

• Eugenia Arvanitis

Συμφωνώ και γω απόλυτα με τα κορίτσια. Η παιδεία του ανθρώπου διαμορφώνεται από όλους τους φορείς που συμβάλλουν στην ανατροφή του (σχολείο, κοινωνία, οικογένεια, κλπ). Η δεκτικότητα στο διαφορετικό προϋποθέτει αποδοχή της δικής μας διαφορετικότητας και κατανόηση ότι η προέλευση και το όποιο πολιτισμικό, κοινωνικό, θρησκευτικό υπόβαθρο του καθενός δεν είναι ανώτερο από κάποιου άλλου, με αποτέλεσμα την ταπείνωση και τη ρατσιστική αντιμετώπιση.

https://www.youtube.com/watch?v=x0dTo5thFuc

• Akrivi Komessariou

Συμφωνώ με την Ευανθία. Όλα είναι θέμα παιδείας και ερεθισμάτων.

• Cristine Maragou

Μέσα από τη καθημερινότητα όλοι οι άνθρωποι γίνονται μάρτυρες περιστατικών ρατσισμού απέναντι σε αλλοδαπούς, σε αλλόθρησκους, σε άτομα με αναπηρία και σε οτιδήποτε που δεν τους είναι οικείο. Ο ρατσισμός υπάρχει παντού. Βασικό αίτιο είναι ο φόβος προς το ξένο, το καινούργιο οδηγώντας τους ανθρώπους στη ξενοφοβία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη βία, την αναρχία, τη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ανισότητα και την αύξηση της εγκληματικότητας. Επομένως, για να αλλάξει αυτή η κατάσταση θα πρέπει να υπάρχει ενημέρωση επί του θέματος είτε μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα παρέχοντας μια ανθρωπιστική παιδεία, είτε μέσα από την οικογένεια είτε μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Απότοκος αυτού είναι η αλλαγή νοοτροπίας, η απόκτηση κοινωνικής συνείδησης, ισότητας, μέριμνας και κοινωνικής δικαιοσύνης.

• Evanthia Angelopoulou