Για την καλύτερη παρουσίαση και αποτύπωση της ταυτότητας μιας χώρας ή ενός ατόμου είναι ιδιαίτερα σημαντική η αφήγηση πολλών ιστοριών (Adichie, 2009). Η παρουσίαση των εμπειριών πολλών ατόμων δημιουργεί συνδέσεις και βελτιώνει τα επίπεδα εμπιστοσύνης μεταξύ των ατόμων (Sole και Wilson, 2010), ενώ σύμφωνα με τον Sell (2017) συμβάλλει στην ανάπτυξη της διαπολιτισμικής κατανόησης μεταξύ των ατόμων. Συγκεκριμένα, τo story telling συνιστά μια αλληλεπιδραστική τεχνική διήγησης ιστοριών σε ένα ακροατήριο με απώτερο σκοπό την τέρψη του ενδιαφέροντος του ακροατηρίου. Αντίθετα, η απόδοση χαρακτηριστικών σε ένα άτομο ή μια ομάδα, μέσω της αφήγησης μιας μόνο ιστορίας, είναι μονοδιάστατη και οδηγεί στη δημιουργία στερεοτύπων και προκαταλήψεων, που δεν μπορεί να χαρακτηρίζουν μια ολόκληρη ομάδα ή ένα οποιοδήποτε άτομο. Μία τέτοια προσέγγιση είναι επικίνδυνη και οδηγεί σε γενικεύσεις. Με μία μόνη ιστορία δημιουργούνται στερεότυπα ειδικά όταν αυτές οι ιστορίες επιμένουν να παρουσιάζουν τα αρνητικά στοιχεία ενός ανθρώπου ή μιας πολιτισμικής ομάδας, διαμορφώνοντας μία μοναδική ιστορία γι αυτούς και παραβλέποντας πολλές άλλες ιστορίες γι' αυτόν τον άνθρωπο ή την πολιτισμική ομάδα. Αυτό έχει ως συνέπεια οι πληροφορίες που διαχειριζόμαστε να είναι ελλιπείς δημιουργώντας εμπόδια στο να σκεφτόμαστε και να συμπεροφερόμαστε ως να είμαστε όλοι ισότιμα όντα, γιατί οι μονοσήμαντες ιστορίες εστιάζουν στο πόσο διαφορετικοί είμαστε αλλά όχι στα κοινά σημεία των ανθρώπων.

Μέσα από τις προσωπικές μας αφηγήσεις ως ομάδα είχαμε την ευκαιρία να μοιραστούμε την εμπειρία μας σε ένα πολυπολιτισμικό πλαίσιο, να προβληματιστούμε και να αναθεωρήσουμε κάποιες απόψεις μας εντοπίζοντας τα κοινά στοιχεία. Επιτευχθεί αποτελεσματικά η κινητοποίηση των συναισθημάτων μας και η δημιουργία μια σχέσης αποδοχής και αλληλοκατανόησης.
Σε όλες τις αφηγήσεις μας είναι διακριτό το άγχος και η αβεβαιότητα στο κομμάτι της αλληλεπίδρασης με διαφορετικά πολιτισμικά υπόβαθρα καθώς τα στερεοτυπικά κατάλοιπα και οι προκαταλήψεις επηρέασαν σημαντικά τις δράσεις μας και τις σκέψεις μας. Παράλληλα, στα video της ομάδας μας, διαπιστώνεται πως οι συνδέσεις μεταξύ των video είναι αρκετές καθώς κοινό σημείο στις αφηγήσεις ήταν η παρουσίαση ενός μεμονωμένου περιστατικού, η οποία οδήγησε σε γενικεύσεις και την κατηγοριοποίηση μιας ομάδας μέσω αυτού. Επιπλέον, σύμφωνα με τις αφηγήσεις διαπιστώθηκε πως η πρώτη εντύπωση και ο φόβος που μπορεί να κυριαρχεί κατά τη διαπολιτισμική αλληλεπίδραση, είναι κάτι που μπορεί να δημιουργήσει αρνητικές εντυπώσεις στο άτομο, απέναντι σε μία άλλη ομάδα, οι οποίες ωστόσο μπορεί να αλλάξουν μέσω της επικοινωνίας και άμεσης επαφής με την άλλη ομάδα.

Επίσης, το κοινό χαρακτηριστικό όλων είναι η αντιμετώπιση της διαφορετικότητας και στο τέλος όλων των αφηγήσεων παρατηρήθηκε ένα κλίμα αποδοχής και ικανοποίησης, καθώς το κάθε μέλος της ομάδας μας χαρακτήρισε την εν λόγω του εμπειρία ως καθοριστικής σημασίας και συμβολής για τη μετέπειτα ζωή του, αναθεωρώντας κάποιες προγενέστερες αντιλήψεις του. Συμπερασματικά, τα διαφορετικά χαρακτηριστικά από εκείνα της έσωομάδας μας , συχνά μας οδηγούν στον στιγματισμό της εξωομάδας υποτιμώντας τους άλλους πολιτισμούς και παράλληλα θέτουμε τη δική μας πολιτισμική ομάδα σε ανώτερη θέση. Επομένως, τοποθετείται η εσωομάδα σε θέση ισχύος, κατασκευάζοντας έτσι πολιτισμικές ανισότητες.

Βιβλιογραφία:

Adichie, C. (2009). The danger of a single story, TED talk. https://www.ted.com/talks/chimamanda_ngozi_adichie_the_danger_of_a_single_story

Sell, L. (2017). Storytelling for Intercultural Understanding and Intercultural Sensitivity Development, In Chlopczyk, J. (Ed.), Beyond Storytelling. Springer Gabler, 223-250.

Sole, D., & Wilson, D.G. (2010). Storytelling in Organizations: The power and traps of using stories to share knowledge in organizations. Στο http://www.providersedge.com/docs/km_articles/Storytelling_in_Organizations.pdf