Ο διαπολιτισμικός και ο διαθρησκευτικός διάλογος στην πορεία των αιώνων αναπτύχθηκε λόγω της σταδιακής αυξανόμενης παρουσίας πολιτισμικών στοιχείων στον ίδιο “χώρο”. Η πολιτισμική "ανεκτικότητα" συνδέεται άμεσα με τη θρησκευτική ανοχή και η ελεύθερη δημόσια επίδειξη των διαφορετικών θρησκευτικών συμβόλων (προσευχή,ενδυμασία...) είναι μια εξαιρετικά θετική ένδειξη ότι η πολιτιστική πολυμορφία είναι αποδεκτή. Επομένως, είναι φυσικό να εμφανίζεται και στις σχολικές τάξεις όλο και περισσότερο. Ο γενικός σκοπός της εργασίας είναι η αρμονική συνύπαρξη, η αναγνώριση και η αποδοχή των διαφορετικών θρησκευτικών ταυτοτήτων που συναντάμε στα πλαίσια μίας πολυπολιτισμικής τάξης του Δημοτικού. Πιο συγκεκριμένα, αναφερόμαστε στην Γ' τάξη του Δημοτικού, καθώς είναι η κατάλληλη ηλικία για την εκκίνηση μίας τέτοιας συζήτησης. Οι κεντρικές ιδέες της συγκεκριμένης εκπαιδευτικής παρέμβασης είναι: η ομαδικότητα, η συνεργατική μάθηση, η ενσυναισθητική επικοινωνία, η κριτική σκέψη και η προσωπική έκφραση γνώμης, με σκοπό την ειρηνική διαχείριση της διαφορετικότητας.
Σύμφωνα με το ΔΕΠΠΣ τα παιδιά καλούνται να αναπτύξουν τις παραπάνω ιδέες για την επίτευξη του γενικού σκοπού της εργασίας:
- Παιδί και Ανθρωπιστικές Περιβάλλον:
Για την “ανεκτικότητα” τα παιδιά πρέπει να σέβονται και να αντιλαμβάνονται την έννοια “γνώση της συμβίωσης”, ώστε να προάγεται ο αλληλοσεβασμός και το πνεύμα συνεργασίας σε ένα δημοκρατικό περιβάλλον, στο οποίο κάθε πρόσωπο αισθάνεται ισότιμα αποδεκτό, ως προς τα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά του (Θ.Διαλεκτόπουλος, Πρόγραμμα Διαπολιτισμικής Θεολογίας: Διδακτική της θρησκευτικής τέχνης σε πολυπολιτισμικές τάξεις.)
Προώθηση του διαλόγου και ανάπτυξη δεξιοτήτων για τη εκτέλεση ενός υγιούς διαλόγου με θρησκευτικά ζητήματα, μέσω οκτώ δραστηριοτήτων. Ο λόγος που εστιάζουμε στο διάλογο είναι επειδή, “περιλαμβάνει αναλυτικότερα την ανταλλαγή προβληματισμών, απόψεων, σκέψεων, μεταξύ δύο ή περισσοτέρων ανθρώπων για ένα αντικείμενο, ή πρόβλημα που μπορεί να προκύψει, με στόχο να προσεγγίσουν ή να ανακαλύψουν την αλήθεια”. Έτσι, μέσω των δραστηριοτήτων τα παιδιά θα είναι έτοιμα να διερευνήσουν και να αμφισβητήσουν τη δική τους άποψη - “τη δικιά τους αλήθεια” (κριτική σκέψη). Επιπλέον, με αυτόν τον τρόπο διασφαλίζεται η ισότιμη συμμετοχή μέσα σε ένα κλίμα αμοιβαίας κατανόησης, η χρήση λογικών επιχειρημάτων, καθώς και η επιθυμία οικοδόμησης μιας δημιουργικής συλλογικής συνειδητότητας (Mercer, 2008: 42).
Στο ΔΕΠΠΣ η ανίχνευση εννοιών (θρησκεία) ή αξιών, η διευκρίνιση καταστάσεων και η εξεύρεση μιας λύσης, η κατάληξη σε ένα συμπέρασμα (ενδεχόμενες απορρίψεις, τροποποιήσεις, συμφωνίες) ανήκει στη λογικομαθηματική σκέψη όπου και τα παιδιά Γ’ δημοτικού πρέπει να την αναπτύξουν(Λιβαθινός & Μωραϊτη, 1999: 2):
Οι σημερινοί θεολόγοι αναζητούν τεχνολογικά εργαλεία όπου θα διευκολύνουν την προσπάθεια καλλιέργειας υψηλού επιπέδου των κεντρικών ιδεών της εργασίας. Το νέο Πρόγραμμα Σπουδών αναγνωρίζει οτι η ένταξη τεχνολογιών στο μάθημα των Θρησκευτικών (ΜτΘ) μπορεί να συμβάλλει σε αυτη την αναβάθμιση εύκολα άμεσα-ενεργά και δημιουργικά. Επιπλέον, μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε περίπτωση εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση(ψηφιακό σχολείο), πράγμα που βοηθάει στο βασικό στόχο μας.
Ο σχεδιασμός των δραστηριοτήτων που θα ακολουθήσει στην συνέχεια απευθύνεται σε μαθητές της τρίτης (Γ’) τάξης του Δημοτικού 9 ετών. Για την επιτυχής πραγματοποίηση του σχεδιασμού προαπαιτείται οι μαθητές νά έχουν ήδη κάποιες γνώσεις σχετικές με τον ορισμό της θρησκείας και την αναγνώριση ότι υπάρχει πλήθος θρησκειών, χωρίς να είναι ανάγκη να γνωρίζουν όλα τα επιμέρους στοιχεία της κάθε μίας από αυτές. Επομένως, οι μαθητές χρειάζεται να γνωρίζουν ότι όταν αναφερόμαστε στην θρησκεία εννοούμε ένα σύνολο αντιλήψεων και πρακτικών, οι οποίες δημιουργούν μία σχέση/σύνδεση με κάποια εσωτερική ή υπερφυσική δύναμη, και ότι υπάρχουν πολλές διαφορετικές θρησκείες καθώς κάθε άνθρωπος που διαφέρει από τον άλλον αντλεί την δύναμή του από κάτι διαφορετικό. Διαθέτοντας αυτές τις προϋπάρχουσες γνώσεις, αφενός, θα είναι πιο εύκολη και πιο ποιοτική η κατανόηση του περιεχομένου των δραστηριοτήτων που εμπεριέχονται στον σχεδιασμό μας και, αφετέρου, θα επιτευχθούν οι βασικοί στόχοι του. Σύμφωνα με τις αρχές της Νέας Μάθησης, οι στόχοι μας συνδέονται με τις περισσότερες από τις οκτώ γνωστικές διαδικασίες, χρήσιμες για τον καλύτερο προσιοδισμό τους. Οι μαθητές, βιώνοντας το γνωστό, θα μπορέσουν να επαναφέρουν στην μνήμη τους στοιχεία της θρησκείας που ασπάζεται ο καθένας από αυτούς, αξιοποιώντας έτσι τις ήδη υπάρχουσες γνώσεις τους. Βιώνοντας το νέο, θα τους δοθεί η ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με την ποικιλία των νέων θρησκειών που υπάρχει μέσα στην τάξη τους, γνωρίζοντας κάποια χαρακτηριστικά που διέπουν την κάθε μία από αυτές. Εννοιολογώντας μέσω ορολογίας και θεωρίας, θα καταφέρουν να πληροφορηθούν για τα δικαιώματα τους, καθώς, και να εξετάσουν την έννοια της ειρηνικής συμβίωσης που εμπεριέχεται μέσα σε πολλές από τις θρησκείες και αποτελεί μία από τις ομοιότητες που υπάρχουν μεταξύ τους. Αναλύοντας κριτικά, θα μπορέσουν να εμβαθύνουν περισσότερο στο δικαίωμα της θρησκείας ώστε να αντιληφθούν καλύτερα την σημασία του, να αναγνωρίσουν τα κοινά στοιχεία μεταξύ των θρησκευτικών εορτών και να προβληματιστούν για το αν έχουν υιοθετήσει κάποια στερεότυπα ή προκαταλήψεις σχετικά με την διαφορετικότητα. Τέλος, εφαρμόζοντας δημιουργικά, θα τους δοθεί η δυνατότητα να μάθουν τα χαρακτηριστικά ενός υγιή και εποικοδομητικού διαλόγου, και, εφαρμόζοντας κατάλληλα, να τα υιοθετήσουν ώστε να σέβονται, να ακούνε και να αποδέχονται την διαφορετικότητα στην εμφάνιση και στον τρόπο σκέψης του άλλου.
